"BELLE" 

onze Bolleke

30-3-1993       -      23-2-2007

Belle

Op 23 februari hebben wij de moeilijke beslissing moeten nemen om Belle haar rust te geven waarnaar zij de laatste tijd heel erg naar op zoek was .....

 Al een aantal maanden was haar geestelijk wereldje erg klein en werd maar kleiner ........ van een emotioneel leven was geen zichtbare sprake, zij reageerde niet op ons of op de andere cockertjes hier in huis ...... naar buiten wilde zij al lang niet meer en had geen oriëntatiegevoel, reukvermogen en kon heel slecht zien ........ het is heel confronterend om je fijne hond zo te zien verdwijnen ........

De laatste dagen begon zij ook haar eten te weigeren waarbij geen enkel trucje meer lukte om het haar smakelijker te maken ......... 

Om haar een verder misschien erger lijden te besparen heeft zij op 23 februari haar rust gekregen ....... 

Maar het gemis is intens en het is een lege kale plek om deze fijne, makkelijke, sterke en stabiele  cockerdame te moeten missen ...... nergens heeft zij zich ooit druk om of voor gemaakt ......... vond altijd alles goed ...... ook al dat puppengedoe en cockerbezoek hier vond zij prima ........ drong zich nooit op ......

Wij zijn bij haar gebleven en hebben haar zelf naar het crematorium gebracht, haar as hebben wij de volgende dag gehaald ........ en nu ...... nu is zij voor altijd bij ons thuis ......

Belle zou volgende maand 14 jaar zijn geworden !!

Ik kreeg een mooi gedichtje van een Seebenseevrouwtje wat ik hieronder plaats ......... het doet pijn het te lezen en een bittere troost ........ alsof Belle het geschreven heeft ........ want oh oh .......... het is heel ....... heel moeilijk om je hond los te laten ........ 

Reglement:

Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.

Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.